Inicio > Poesía > 5 poemas de Jesús Castro
5 poemas de Jesús Castro

Jesús Castro Yáñez (A Pastoriza, Lugo, 1992) es autor de Os nomes e os himnos (Premio de Poesía Pérez Parallé, Espiral Maior, 2016) y Ultramarino (Chan da Pólvora Editora, 2017). Poemas suyos han sido traducidos al griego, catalán, finlandés o esloveno, y antologados en los volúmenes No seu despregar (Apiario, 2016) y 13. Antología de la poesía gallega próxima (Chan da Pólvora Editora/ Papeles Mínimos, 2017). En 2021 se ha publicado Campo de plumas (Sushi Books), una antología de poesía LGBT+ a lo largo de la historia coordinada y traducida por él. Textos, fotografías y vídeos suyos han aparecido en medios como sèrieAlfa, Dorna, Luzes, Vinte, y en obras colectivas, como Obituario (Fundación Málaga, 2015), No seu despregar (Apiario, 2016), 13. Antología de la poesía gallega próxima (Chan da Pólvora Editora/ Papeles Mínimos, 2017), Ανθολογία Νέων Γαλικιανών Ποιητών/Antoloxía De Poesía Galega Nova (Vakxikon, 2019) o Árboles frutales (Editorial Dieciséis, 2021). Presentamos una selección de sus poemas traducidos por Carlos Catena Cózar.

***

SEMÁNTICA

Seguirán sin querer las palabras
casi todo aquello que les pertenece,
incluso aunque otra vez las repitamos
por si alguna fe nuestra pudiera
llegar a convencerlas de sí mismas.
Decimos fuego y ningún calor cumple,
la música bosteza sin aire
bajo el único ritmo de las letras,
llega la noche sin obsidiana en los ojos
cuando solo nuestras voces la reclaman.
Ocurre sin embargo lo siguiente:
al decir yo tu nombre, y tú el mío,
entregamos al otro un himno,
nos posamos como un carbón ardiendo
en la boca del mundo.

*

SEMÁNTICA

Seguirán sen querer as palabras
case todo o que a elas lles pertence,
aínda que outra vez as repitamos
por se algunha fe nosa puidese
chegar a convencelas de si mesmas.
Dicimos lume e ningunha calor cumpre,
a música bocexa sen aire
baixo o único ritmo das letras,
chega a noite sen obsidiana nos ollos
cando só as nosas voces a reclaman.
Sucede porén o seguinte:
ao chamar eu o teu nome, e ti o meu,
entregamos ao outro un himno,
pousámonos coma un carbón aceso
na boca do mundo.

***

REGRESO

La nieve se tumba sobre la espera.

En la guerra también se bosteza:
es perezoso el desfilar de los restos.
Agota la gotera más lenta,
detiene el tiempo en cascadas de piedra.

¿Has visto ya cómo se derriten las ruinas?
Nos posamos sobre la tierra como nieve,
de quien nadie diría que cae vencida.

*

REGRESO

A neve deita por riba da espera.

Na guerra tamén se bocexa:
é preguizoso desfilar, o dos restos.
Esgota a goteira máis lenta,
detén o tempo en fervenzas de pedra.

Ves xa como se derreten as ruínas?
Pousámonos na terra coma neve,
da que ninguén di que cae vencida.

***

VII

Frente a nosotros la cascada.

Yo te hice una fotografía:
en ella la tarde comienza a posarse
con la tristeza tranquila
con la que se posan las cosas
cuando se acaban.
En el aire el agua erguía banderas.

Hoy, al mirarlo,
ese retrato cambia
como con el viento la forma de las dunas.
Y nos veo en el coche ya de vuelta,
cuando la mano de uno
encontró en la del otro
su desembocadura,
y me da la sensación de tener aún
de aquella playa sobre la piel algo de arena.

Es sutil lo que nos distingue de las fotografías.
Nosotros nos vamos. Ellas, tan solo, no se quedan.

*

VII

Diante de nós a fervenza.

Fíxenche una fotografía:
nela a tarde comezaba a pousarse
coa tristeza tranquila
coa que se pousan as cousas
cando acaban.
No aire e auga arguía bandeiras.

Hoxe, ao miralo,
ese retrato cambia
coma co vento a forma das dunas.
E véxonos no coche xa de volta,
cando a man dun
atopou na do outro
a súa desembocadura,
e dáme a sensación de aínda ter
daquela praia sobre a pel alguna area.

É sutil, o que nos distingue das fotografías.
Nós marchamos. Elas, tan só non quedan.

***

IX

(Nos reunimos porque llueve.
También en eso consiste la lluvia.
En esperar, mientras nos secamos el uno en compañía del otro,
y saber que lo que somos es ropa tendida al calor
de lo que hemos sido).

Abril en su sitio,
bordados de oro.

Recuerdo tu chubasquero amarillo
de un color que no sabe ya no ser, y

cuando recuerdo
puedo bailar
sin moverme.

*

IX

(Reunímonos porque chove.
Tamén niso consiste a chuvia.
En agardar, mentres secamos un na compaña do outro,
e saber que o que somos é roupa tendida á calor
do que fomos.)

Abril no seu sitio,
bordados de ouro.

Recordo o teu chuvasqueiro amarelo
dunha cor que non sabe xa non ser, e

cando recordo
podo bailar
sen me mover.

***

BALTAR, 1:00 AM, AGOSTO

Aquí quedamos pocos. Nos han enseñado a pasar las horas haciendo poco ruido y a eso nos hemos acostumbrado. Cuando nos acostamos, si ponemos atención, podemos escuchar la noche arañándose en las zarzas. Y todos, cada uno en su cuarto, pensamos en las palabras que quedan. Podemos escuchar las pantallas de bruma romperse esforzadas contra los tejados, escuchar una abundancia de hiedras cifrando la superficie de una despedida. Escuchar, también, las peras madurando en el árbol detrás de la casa: expresiones que el verano ha empezado a aprender entusiasmado, canciones que acaban de prender en la tierra.

Detrás de todo esto hay un eco que nunca terminamos de comprender y que dice
nosotros
nosotros

nosotros no somos muchos y buscamos una palabra que no se marche. Escuchamos atentos. Callamos como quien camina sonámbulo a la desaparición de un lugar.
Preguntan algo las agujas de los pinos mientras bailan largamente hacia los vértices del pasado, y es una manera de crecer deshabitada.

La noche trae palabras negras. Como golondrinas felices en una cueva, como los neumáticos poderosos de un tractor. Escuchamos la lengua negra de la noche. Ha estado comiendo moras.

*

BALTAR, 1:00 AM, AGOSTO

Aquí quedamos poucos. Ensináronnos a pasar as horas facendo pouco ruído e así nos afixemos. Logo de ir nos deitar, se poñemos atención, podemos escoitar a noite rabuñándose polas silveiras. E todos, cada un no seu cuarto, pensamos nas palabras que quedan. Podemos escoitar as pantallas da néboa crebar esforzadas contra os tellados, escoitar unha abundancia de hedras cifrando a superficie dunha despedida. Escoitar, tamén, as peras madurando na árbore detrás da casa: expresións comezadas a aprender polo verán entusiasmado, cancións que acaban de prender.

Detrás de todo iso hai un eco que nunca acaba e que nunca acabamos de coñecer e que di
nós
nós

nós non somos moitos e buscamos unha palabra que non marche. Escoitamos atentos. Calamos coma quen camiña somnámbulo á desaparición dun lugar.
Preguntan algo as agullas dos piñeiros ao bailar longamente cara os vértices do pasado, e é unha maneira de medrar deshabitada.

A noite trae palabras negras. Coma andoriñas felices nunha cova, coma os pneumáticos poderosos dun tractor. Escoitamos a lingua negra da noite. Estivo comendo amoras.

4.2/5 (44 Puntuaciones. Valora este artículo, por favor)
Notificar por email
Notificar de
guest

0 Comentarios
Feedbacks en línea
Ver todos los comentarios